Opgejaagd feest

Sekswerker zijn is leuk. Het is meestal een moment van samenzijn waar alle aanwezige individuen instemmen met bepaalde handelingen en voorwaarden om er een aangenaam moment van te maken. Het vele geld die je ermee kan verdienen zorgt voor een relatief zorgeloos leven wat het financiële aspect betreft. Het brengt je in de mogelijkheid om je kind zonder al te veel zorgen alles te geven wat het nodig heeft, het zorgt ervoor dat je in de winkel niet de hele tijd moet uitrekenen of je al dan niet zal toekomen met je geld op je bankrekening. Het zorgt ervoor dat je je niet kapot hoeft te werken om bepaalde doelen in je leven te realiseren, zoals in mijn geval wel zou geweest zijn indien ik voor mezelf niet had uitgemaakt om sekswerk te gaan doen.

Maar wat een wereld man. Het is niet enkel een luxeleventje leiden in een mooi huis, met een dure wagen en luxe-kleding. Het wordt zo uitgestraald naar de buitenwereld, omdat instabiele dames nu eenmaal niet meer aandacht trekken dan dames die sterk en stabiel in het leven staan. Sekswerk is niet stabiel, en al zeker niet voor diegene die er actief in vertoeven. Ik spreek voornamelijk voor mijzelf en enkelen die ik ken, maar vermoed wel dat ik helemaal niet alleen ben met deze gevoelens en ervaringen. Het is een continue opletten waar je komt, wie je zal tegenkomen, is men betrouwbaar, gaat die mij iets aandoen, wat als iemand het te weten zal komen?

Naast het vele geld, leuke gesprekken, de overgehouden vriendschappen, leuke sauna's en hotels, aangename seks en knuffels worden de negatieve zaken niet altijd aangegeven. Voor mij ging het een lange tijd goed. Ik leerde enkele aangename mannen kennen afgelopen tijd, die met plezier cadeautjes meebrachten, die zich abonneerden op mijn Onlyfans en Fancentro en gezellig met mij praatten en met respect afscheid namen van mij tot een volgende keer. Nu lijk ik even in verval te zijn geraakt, want afgelopen weken merk ik weer veel gevaar op. Ik ben twee jaar lang gestalkt geweest, waarbij ik al mijn sociale media verwijderd heb, een nieuw telefoonnummer genomen heb en ik ben twee keer verhuisd. Ik ben mijn laatste jaar middelbaar gestopt zonder diploma omdat iedereen wist wat ik deed. Het duurde lang voordat ik hier over ben geraakt. Naar buiten komen was onmogelijk voor mij, en als ik dat deed was het met een klein bang hartje en ik kon perfect zeggen welke mannen gepasseerd waren en welke auto's inclusief nummerplaten mij voorbij gereden waren. De stalking stopte en na jarenlange (exposure) therapie ben ik er langzaamaan doorgeraakt. Ik moest van (of samen met) de psycholoog op een geplande manier locaties bezoeken - zoals een bos, winkelcentrum, winkelstraat - en mij proberen relaxeren. En dat lukte steeds beter, alhoewel ik er vandaag de dag nog steeds erg veel moeite mee heb. Ik ben gestopt met nummerplaten memoriseren en passerende mannen te bekijken.
Ikzelf heb met dit soort negatieve ervaringen het meeste moeite. Naast stalking heb ik uiteraard als sekswerker nog andere negatieve momenten gehad. Ik word opgejaagd, lastiggevallen en ben ook aangerand, mishandelt en verkracht geweest. Die laatste drie zaken hier neerschrijven raakt mij erg, maar het is helaas realiteit geweest. Door mijn filtering die ik nu voor mezelf maak heb ik veel uitschot kunnen buitenhouden. Helaas glipt er af en toe nog eens iemand door het net en word ik weer erg gekwetst. En op zo'n momenten begrijp ik de wereld even niet. Ik leef met het geloof dat er iets goed zit in alle mensen en probeer daar ook zo naar te handelen. Ik leef met de gedachte dat het goed is om goed te doen zonder specifieke reden of om iets terug te krijgen. En zoals iedereen wel weet weegt geloof erg door op jouw zijn als persoon, op jouw bestaan, op jouw individuele 'ik'. En wanneer dat geloof niet strookt met de realiteit dan komen de twijfels. De twijfels aan jezelf in eerste plaats, en anderzijds ook aan anderen. En je hierin laten vangen zorgt ervoor dat je verzuurt raakt en wordt zoals die anderen waar je zo'n afkeer van hebt. En ook die gedachte maakt mij bang. Want ik wil goed zijn voor de wereld, en ik wil de persoon zijn waarvan ik geloof dat ik ze ben. Ik kan het even niet verder verwoorden, dus ik laat het hierbij voor nu.

Op zo'n momenten heb ik het gevoel om er alleen voor te staan. Op zo'n momenten wil ik soms opnieuw een pooier hebben. Niet voor de man zelf, want die is ook egoïstisch en behandeld je als shit, maar je bent op dat moment niet alleen. Je stuurt dat je een probleem hebt en hij lost het op. In ruil daarvoor neuk jij wat geld bijeen en geeft hem 40% van jouw inkomsten, maar de rust is er wel. Ik heb niet de luxe om bij een vriend(in) aan te kloppen, want er heerst een te groot taboe op sekswerk. En op momenten van angst die gevoelens van eenzaamheid ervaren is hard en pijnlijk. Na een nare ervaring zou het gewoon reëel moeten zijn om naar de autoriteiten te kunnen stappen. Na bepaalde feiten is mijn eerste gedacht niet 'ik ga naar de politie', maar wel 'ik kan niet naar de politie want men zal neerkijken op mij en men kan er toch niks aan doen want ik bevind mij zelf vrijwillig in deze wereld'. De gevoelens komen opborrelen en je denkt dat het jouw eigen schuld is en probeert het dan maar zo te laten, te vergeten, en je gaat verder met je leven. Hierover praten leidt soms tot de reacties 'zoek dan een normale job'.

Maar hier niet over praten zorgt er voor dat ik nu deze tekst aan het typen ben om 03:44 's nachts omdat ik een schrik heb opgelopen. Ik zit hier met tranen in mijn ogen achter mijn laptop in de zetel, onder een dekentje met een glas wijn en zit angstvallig naar buiten te kijken terwijl ik dit neerschrijf. Er rijden nauwelijks auto's op de weg maar ik heb ze allemaal gezien. Nu zit ik hier opnieuw nummerplaten te memoriseren en passerende mannen te bekijken, zoals ik vroeger jaren gedaan heb. Mijn mooie dochter slaapt zorgeloos in haar bedje want mama heeft vertelt dat monsters niet bestaan. Maar ze bestaan wel, in de harde, koude, grote mensenwereld. Maar van die realiteit hou ik haar nog zo lang als mogelijk weg.